Klukk

Ég á víst að telja upp 5 tilgangslausar staðreyndir um mig:

1. Ég er öfugsnúin grenjuskjóða. Margt lítilfjörlegt grætir mig. Ég á t.d. mjög erfitt með að halda aftur af tárunum þegar ég horfi á Idol og kveðjulagið er spilað. Eins koma tár vegna þeirra sem komast áfram. Ég þarf oft að gráta undir ræðuhöldum og þegar verið að gefa fólki gjafir. Ég felli tár á flugvöllum þegar ég fylgist með fólki kveðjast og heilsast. Ég græt þegar ég horfi á sjónvarpið og græt mikið í bíó. Ég hef grátið af sjálfsvorkun og reiði. Hins vegar hef ég ekki eins mikla þörf fyrir að gráta þegar eitthvað raunverulega sorglegt gerist í mínu lífi. Þá verð ég nagli.

2. Ég er ekki dama. Ég hef mikla þörf fyrir að prumpa. Finnst það jafnvel gaman í góðra vina hópi. Ég virðist safna í kringum mig fólki sem er eins. Mér finnst það ákveðinn mælikvarði á vináttu og tengsl. Þegar ég get prumpað í kringum þig þá líður mér vel með þér. Þá ertu sannur vinur minn. Það er svo skemmtilega pínlegt að prumpa. Silent but deadly. Hef þó lent í kringumstæðum þar sem ég vildi hverfa vegna þessa "ávana" míns. Það getur verið hættulegt að venja sig á að láta bara flakka hvenær sem þörf er. Ég hef rekið mig á það. Ég fór einu sinni á bíó-stefnumót. Var hálf þunn og sofnaði í bíó. Vaknaði við prumpið í sjálfri mér. Loud but deadly. Fólk í næstu röðum og deitið hló. Ekki ég.

3. Ég er með freknur á öxlunum. Ég er reyndar með freknur í andlitinu líka en þessar freknur á öxlunum hafa háð mér mikið. Ég fór með foreldrum mínum til Flórida sem unglingur og brann mjög illa á öxlunum. Eftir það komu líka þessar hlussu freknur. Ég forðaðist lengi að fara í sund og síðan þessi freknumyndun hófst hef ég ekki gengið í hlýrabol. Aldrei. Né neinu sem er opið um axlirnar. Mun sennilega aldrei gera það. Ég er mjög meðvituð um þetta. Ef ég er í bol sem er víður í hálsmálið þá er ég sífellt að passa að hann detti ekki niður fyrir axlir. En ég kann að meta freknurnar í andlitinu mínu. Þykir vænt um þær. Hinar megar láta sig hverfa.

4. Ég er með mjög sérstakar matarvenjur. Þær hafa þó aðeins lagast með árunum. Ég er með sérstakar matarreglur. Hef aldrei skilið fólk sem borðar hamborgarann sinn fyrst og franskarnar síðast. Hjá mér þarf þetta að vera samruni. Síðasti bitinn verður að samanstanda af öllum matartegundum sem ég er að borða. Hinn fullkomni biti. Stundum hef ég borðað með fólki sem ekki þekkir þessar matarvenjur mínar. Ég skil litla bita eftir á diskinum. Þeir bíða þarna eftir síðasta fullkomna bitanum. Þetta fólk hefur þá stungið gafflinum í bitann og upp í sig "ætlaðirðu nokkuð að borða þetta, þú kláraðir ekki bitann". Þá verð ég gröm. Allt ónýtt. Eins fyllist ég ógeði ef ég sé köggla í mat. T.d. þegar ég borðaði pulsu. Þá varð remúlaðið að vera undir, annars gat ég ekki borðað pulsuna. Út af litlu grænu kögglunum í remúlaðinu. En nú er ég hætt að borða pulsu. Skiptir því ekki máli lengur.

5. Ég fór illa með löngutöng sem unglingur. Ég var á fyrsta ári í framhaldsskóla og átti að fara í leikfimipróf. Standa á höndum í lausu lofti. Ekki upp við grind. Ég þorði því ekki. Var viss um að ég gæti það ekki í lausu lofti. Ég er hugmyndarík. Þá átti ég heima í húsi þar sem innangengt var í bílskúrinn. Hurðin á milli var massív. Ég setti höndina í dyrakarminn og skellti! Hef sjaldan á ævinni fundið jafn mikinn sársauka. Fingurnir á mér urðu fimmfaldir. Fór hróðug í leikfimitíma og sagðist ekki geta tekið prófið. Ég væri slösuð. Ég fékk að sleppa við prófið. Sársaukinn borgaði sig. Í smá tíma. Þurfti að taka prófið í lok árs í staðinn. Það fannst mér bömmer. Náði að standa á höndum fyrir rest. Þetta hefði getað verið dýrmæt lexía. En hún varð það ekki. Ég hef ekki ennþá lært að það er betra að fresta ekki hlutunum. Langatöng jafnaði sig aldrei að fullu.

Ég klukka Magndísi og Jenný