Late bloomer

Núna fer að líða að Ameríkuferð. Því fylgja ósjálfrátt pælingar um hvað skal kaupa, í landi ódýrra tækja. Eitt langar mig alveg svakalega í, og það er iPod. Ég veit, svolítið sein, það eiga flestir þannig græju. Ég var stödd í bíl með ungri frænku minni um daginn. Hún var með iPod græjuna sína meðferðis, enda skilur hún hana ekki við sig. Ég var að ræða Bubba tónleikana og til að þagga niðrí mér, að ég held, þá spurði hún mig hvort ég vildi ekki bara hlusta á Bubba. Við tók skemmtileg stund. Hún skellti græjunni í hólfið undir útvarpið í bílnum og setti á ákveðna tíðni. Óskalög unga fólksins hófust þar sem ég pantaði lag eftir lag. Reyndar stundum sama lagið aftur og aftur, en það er önnur saga, þar sem ég er repeat stelpa. Mér leið eflaust ekki ólíkt A.G. Bell þegar hann fann upp símann. Ok, kannski ekki alveg, þar sem ég fann ekki upp þessa iPod græju. En samt, undrunin og gleðin yfir því að græja væri til með þennan fítus var mögnuð. Svona getur maður glaðst yfir litlu. Það er bara svoleiðis.
Eftir skoðun á netinu hef ég komist að því að græja sem ber nafnið iPod Nano myndi henta mér vel. Honum fylgir taska til að hafa á handlegg, en það þykir mér ákaflega sniðugt. Ég hef oft leitt hugann að iPod, en aldrei fundist ég hafa sérstaka þörf fyrir slíka græju. Ef ég er einhvers staðar og mig vantar tónlist í lífið hef ég séð mér fyrir henni sjálf. Tek lagið, stundum upphátt, en oftar í hljóði. En því fylgir ákveðin einhæfni, að hafa einn tónlistarmann, mig þá, syngjandi daginn út og inn, fyrir sjálfa mig. Myndi vissulega gefa mér aukna víðsýni á tónlistarsviðinu að eignast iPod. Eins myndi ég læra nýja texta, þar sem tónlistarmaðurinn ég fer oft frjálslega með texta, sökum minnisleysis. Sama lagið myndi fá nýja merkingu.
Svona getur þetta verið fallegt og einfalt stundum.
Lífið er yndislegt.