Harðsperrur

Kleif fallegt fjall í dag, Helgarfell. Átti reyndar fullt í fangi með að ganga niður, sökum harðsperra í lærum framanverðum (Bootcamp í gær). Það var talsvert sársaukafullt. En gangan upp gekk vel enda frábært veður. Þetta er nú kannski ekki erfiðasta fjallið að klífa en fyrir konu með massívar harðsperrur tók þetta aðeins í. Á toppnum var kyrrðarstund. Ég og samferðarmenn mínir S. og L. settumst í jógastellingu í góða veðrinu og þögðum. Það var falleg stund. Á leiðinni niður fræddi ég samferðamenn mína um móbergið sem við gengum á. Það var ekki einungis til að benda á hversu vel ég hefði tekið eftir í jarðfræði, heldur líka til að tefja þá og dreifa huga þeirra er ég skakklappaðist niður fjallið á hlið þar sem mér var fyrirmunað að ganga beint niður sökum sárra verkja í lærum. Djókurinn var þó á mér, og ekki síst þegar hundspott kom hlaupandi á eftir mér og stökk á mig. Þá fór ég næstum að grenja, enda verulega hrædd við uppástökkvandi stóra hunda.
Um kvöldið skellti ég mér í hæstu hælana og á fund og svo í partý. Þarna var ég farin að eiga erfitt með gang á jafnsléttu og gat ekki sest niður án þess að halda mér í. Að fara nánast beint úr hörðu nýju gönguskónum og í nýju háu hælana var ekki skynsamlegasta ákvörðun dagsins. A.m.k. ekki eins ótilgengin og skópörin voru. Ég entist ekki lengi á galeiðunni.
Nú er svo komið að ég get varla hreyft mig sökum harðsperra í lærum, kálfum, rassi og baki (rass og bak bættust við í kvöld) og er með blöðrur á stórutám, litlutám og hælum. Stigaganga er út úr myndinni og salernisferð kvíðvænleg. Esjuferðin sem plönuð var á morgun hefur verið blásin af.
Ég sé fram á það að þurfa að liggja í rúminu allavega fram að hádegi á morgun og slaka vel á.
Ó þvílíkt hlutskipti.