Bíó

Sá United 93 áðan. Í stuttu máli fjallar myndin um vélina sem rænt var 11. sept. og missti marks. Ég átti í sannleika sagt ekki von á miklu. Sú sterk var trú mín að þetta væri bara enn ein God bless America myndin að ég fékk mér miðstærð af Coke light fyrir tíu-sýningu í sal 3. Bíóáhugamenn vita að það er ekkert hlé á tíu-sýningum í sal 3. Þeir sem þekkja mig vita að ég er með litla blöðru. Fyrir mig þýðir miðstærð af gosi piss í miðri sýningu. Slík var vantrú mín á þessari mynd. Ég játa að ég hafði rangt fyrir mér. Strax á fyrstu mínútum byrjaði hjartað að hamast og ég fylltist geðshræringu. Miðstærðin sem ég slátraði fyrir sýningu (mætti alltof snemma í bíó) fór að segja til sín. Ég bölvaði.. og takið eftir, ég er löngu hætt að bölva. Ég gat ekki slitið mig frá myndinni og beið fram á ögurstundu. Tók þá sprettinn úr sætinu og hljóp svo hratt á wc-ið að ég hefði komist í elítu-hópinn í Bootcamp á þessum hraða. Allt ferlið tók mig nákvæmlega 2 mín. 50 sek., þangað til ég komst í sætið aftur. Persónulegt met.
Þessi mynd er mögnuð. Hún er svo raunveruleg að það er ólýsanlegt. Engir stórir kvikmyndarisar á bak við hana, engir frægir leikarar. Myndin er ekki pólitísk, leiðandi og dæmandi. Fólk er ekki nafngreint. Engar bakgrunnslýsingar á fólki og trúarbrögðum. Engin ein hetja. Engin ádeila. Mynd um raunverulegt fólk og raunverulega atburði.
Hjartað barðist í brjósti mér frá upphafi til enda. Ég felldi tár og ég hélt fyrir andlitið. Allt í einu var hún búin. Hún er tæpir tveir tímar að lengd en þetta virtist sem hálftími. Ekki dauður punktur í henni. Hélt mér við efnið frá fyrstu mínútu og örugglega fram yfir helgi.