Úthald

Hlaupaklúbburinn Úthald hittist í morgun kl. 06:00. Mættir voru einn. Ég. Ein. Mig hafði þó rennt í grun að ég myndi sjá um úthaldið fyrir gaurana og hlóð því ipodinn minn um nóttina. Ég trúi því að þeir mæti næst. Og þar næst. Og þarþar næst. Ef ég hætti að trúa því þá gæti hausinn farið að spila með mig og ég gæti snúsað vekjarann til kl. 8. Meðan ég er að koma mér í gang og venja mig á að vakna svona ELDsnemma þá verð ég að halda að ég sé að fara að hitta einhvern. Þegar ég er mætt á staðinn þá skiptir litlu hvort ég hlaupi ein eða ekki. Málið er að koma sér á lappir. Reyndar finnst mér það ekkert erfitt lengur. Ég fer snemma að sofa og vakna snemma. Ósköp einfalt. Fyrst fannst mér aðeins ógnvekjandi að skokka ein í myrkrinu fjarri húsabyggð. En þá hækkaði ég í græjunum og gleymdi mér. Enda með öryggistækið í vasanum, eins og planað var á síðasta hlaupafundi. Naut mín svo sannarlega. Leit þó nokkrum sinnum um öxl, enda horfði ég talsvert á Law & order hér í gamla daga. Skokkarinn í garðinum er vinsælt efni. Sá mannveru hlaupandi á eftir mér. Hélt um stund að það væri Valdís í krumpugallanum. En það var ekki Valdís. Bömmer.
Til að toppa villta lífefnið fór ég með nokkrum góðum vinkonum á kyrrðarstund í Laugarneskirkju. Það var planið. En allt í einu vorum við staddar á málþingi Náttúrulækningafélags Íslands. Merkilegt nokk. Það var fræðandi.
Vegir guðs eru sannarlega órannsakanlegir.